Violetta
-Wróciłem!-krzyknął i mocno trzasnął drzwiami.-Kochanie,gdzie jesteś?!-krzyknął zdenerwowany.
-Jestem w salonie!-odkrzyknęłam szybko.Chwilę później pojawił się w progu drzwi, ale nie stał tam długo podszedł do mnie i usiadł obok.
-Violu czy coś się stało?-zapytał.
-Nie Diego wszystko w porządku-powiedziałam chociaż miałam ochotę powiedzieć mu, że go nienawidzę,że brzydzę się nim,ale nie mogłam,bałam się.To co stało się 5 lat temu na zawsze pozostanie w mojej pamięci.
5 lat wcześniej
-Violu czy coś się stało?-zapytał troskliwie Leon.
-Leon jja, ja nie mogę tak dłużej.-powiedziałam jąkając się.
-Ale jak?-spytał z niepokojem.-Violu powiedz mi co się dzieje, a na pewno razem coś wymyślimy.-powiedział.Dlaczego on musi być taki idealny?-codziennie zadawałam sobie to pytanie.
-Leon ja cię nie kocham-powiedziałam po czym spuściłam głowę w dół.Nie chciałam widzieć jego reakcji.
-Co?-spytał załamany.Wreszcie odważyłam się i spojrzałam na niego, widziałam w jego oczach ból,smutek,cierpienie.
-Ja wykorzystałam cię.To wszystko to była fikcja.Tak naprawdę nigdy cię nie kochałam.
-Violu dlaczego tak mówisz?-spytał.
-Leon musisz to zrozumieć, ja nie kocham cię, musisz iść dalej.
-Dlaczego?-zapytał.
-Chcieliśmy się na tobie zemścić.
-Chcieliśmy?-spytał.
-Ja i Diego.To jego kocham.To on jest miłością mojego życia.Chciał się na tobie odegrać za to co mu zrobiłeś w przeszłości.Za to, że odebrałeś mu dziewczynę,znajomych,za to, że zająłeś jego miejsce.-mówiłam choć wiedziałam, że tak naprawdę chodziło mu o mnie.
-Naprawdę mnie nie kochasz?-spytał.
-Tak-odpowiedziałam unikając jego wzroku.
-Popatrz na mnie!Spójrz mi prosto w oczy i powiedz, że mnie nie kochasz.Powiedz, że wszystkie chwile, które razem spędziliśmy były udawane.Powiedz,że to wszystko przez co razem przeszliśmy nie ma dla ciebie najmniejszego znaczenia.
-To skomplikowane Leon-odpowiedziałam nadal unikając jego wzroku.
-Co jest skomplikowane?!-zapytał zdenerwowany.
-Wszystko-odpowiedziałam.
-Masz mi coś jeszcze do powiedzenia?-zapytał ze spokojem w głosie.Ona pokręciłam głową na nie -Żegnaj-powiedział.
-Kocham cię.-powiedziałam, ale on już tego nie słyszał, był zbyt daleko.On odszedł.
Teraźniejszość
Wtedy widziałam go po raz ostatni.Wyjechałam z Diego do Madrytu.Nie chciałam, ale musiałam.Jego wizyta w moim domu pięć lat temu zmieniła wszystko.
5 lat wcześniej
-Diego co ty tu robisz?-spytałam widząc go w drzwiach mojego domu.
-Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia-powiedział.
-Proszę usiądź-powiedziałam wskazując kanapę w salonie.Również usiadłam na przeciwko Diego.
-O co chodzi?-spytałam z zaciekawieniem.
-Wyjedź ze mną-powiedział, a mnie zamurowało.
-Gdzie?-zapytałam powstrzymując śmiech.
-Gdziekolwiek.Wyjedźmy i stwórzmy razem rodzinę.Weźmiemy ślub,będziemy mieć dzieci.
-Diego jeżeli po to tu przyszedłeś to wyjdź-powiedziałam.-Mówiłam ci kocham Leona nie ciebie.
-Może to cię zainteresuje-powiedział i podał mi kopertę.Znajdowały się w niej zdjęcia Olgi,taty i Ramallo.
-O boże!Czy ty ich śledzisz?!-zapytałam zdenerwowana.
-Ja nie, ale moi ludzie tak.-Wiesz, że Olgę otruto?.Nic poważnego jej się nie stało,ale przecież zawsze mogło być gorzej-powiedział z chytrym uśmieszkiem.Rzeczywiście ostatnio tata dzwonił i mówił mi, że Olga się czymś zatruła musiała zostać w szpitalu.
-A czy Francesca nie chciała dostać się na swoje wymarzone studia?Szkoda byłoby gdyby się nie dostała.
-A co tam u Leona?Niech lepiej pilnuje motoru, bo może się zdarzyć, że coś się w nim popsuje, a tego chyba nie chcemy?Hm?-zapytał.
-Zostaw go w spokoju!-krzyknęłam nie kryjąc swej złości.
-To jak będzie śliczna?-spytał po czym podszedł do mnie i pogładził mój policzek.
-Dobrze pojadę z tobą-odpowiedziałam.
-No i trzeba było tak od razu!-powiedział zadowolony z siebie.-Masz-powiedział i podał mi kartkę papieru.
-Co to jest?-zapytałam.
-To co masz powiedzieć Leonowi.Spojrzałam na kartkę i zaczęłam czytać.To było okropne.
-Nie powiem mu tego!-krzyknęłam ze łzami w oczach.
-Niestety nie masz wyboru i tak się składa, że będziesz musiała mu to powiedzieć no chyba, że dalej mam rujnować życie twojej rodziny i twoich znajomych.Hm?!-zapytał wściekły.-I pamiętaj, że jeżeli piśniesz komuś słówko, możesz pożegnać się ze swoją rodziną i znajomymi.
Teraźniejszość
-Violetta!-krzyczał machając mi ręką przed oczami.-Żyjesz?-pytał.
-Tak, przepraszam zamyśliłam się.-odpowiedziałam.
-Pytałem czy jest kolacja!-krzyknął zdenerwowany.
-Tak.-odpowiedziałam.
-No to na co czekasz?!Jestem głodny!
-Już podaję-powiedziałam i ruszyłam do kuchni, gdzie wyciągnęłam z lodówki zimną zupę.Zaczęłam ją odgrzewać.Tęsknie za Leonem.Za jego uśmiechem,głosem,za jego silnymi ramionami, które codziennie mnie tuliły.Chciałabym go zobaczyć.Pewnie już o mnie zapomniał.
-Co tak wolno!-krzyknął wściekły z salonu.Ostatni raz przemieszałam zupę łyżką i nalałam do miski.Ruszyłam do pokoju z miską pełną gorącej zupy.Pech chciał, że Diego postawił tu swoje buty, o które się potknęłam, a cała zawartość miski wylądowała na podłodze.
-Ty niezdaro!Już nawet zupy nie umiesz przynieść?!Jesteś do niczego!-krzyczał.Przyzwyczaiłam się do tego.Było tak dzień w dzień.Cieszyłam się kiedy nie było go w domu.Była wtedy taka cisza.
-Słuchaj jak do ciebie mówię!-krzyknął i mocno uderzył mnie w ramię.
-Diego przepraszam, zaraz to posprzątam i zrobię ci kolację.-mówiłam.
-Nie mam czasu!Jestem głodny!Zjem coś na mieście!A ty zapamiętaj sobie, ja nie lubię czekać!-krzyknął i popchnął mnie na ścianę po czym wyszedł i trzasnął drzwiami.Zsunęłam się na podłogę i zaczęłam płakać.Dlaczego mnie to spotyka?-To pytanie zadawałam sobie codziennie.Po 10 minutach
3 lata wcześniej.
-Diego on naprawdę mi się nie podobał.Nawet na niego nie spojrzałam.Przysięgam.-mówiłam płacząc.
-Kłamiesz!Widziałem jak co chwilę zerkaliście na siebie!-krzyczał.-Teraz zajmę się tobą, a nim później-powiedział z chytrym uśmieszkiem.Najpierw popchnął mnie na ziemię, a potem dostałam parę razy w ramię,brzuch,twarz.Nie wiedziałam wtedy, że jestem w ciąży.Gdy po pewnym czasie miałam ostry ból brzucha Diego wezwał swojego znajomego lekarza.No, bo jak niby miałam jechać do szpitala.Miałam im powiedzieć, że przewróciłam się i to dlatego mam takie siniaki na twarzy i na całym ciele?Oczywiście lekarz nie zwracał nigdy uwagi na moją pobitą twarz i siniaki..Nigdy nawet nie odważył się spytać.Po chwili gdy lekarz skończył mnie badać spojrzał na mnie ze smutkiem.
-Poroniła pani.-powiedział.A ja zaczęłam płakać.Czy Diego się tym przejął?Oczywiście, że nie gdy lekarz wyszedł zaczął mnie wyzywać i mówić, że to wszystko moja wina.A potem wyszedł, a ja zostałam sama.
Teraźniejszość
Na samą myśl o tej chwili łzy same spłynęły po mojej twarzy.Gdybym wtedy wiedziała, że jestem w ciąży zaryzykowałabym jeszcze raz i spróbowała po raz kolejny uciec.Nie chciałabym, żeby moje dziecko miało takiego ojca.Tęskniłam za Buenos Aires.Ciekawe co teraz dzieje się z Francescą.Jeszcze przez dłuższą chwilę myślałam o tym co byłoby gdyby udało mi się uciec, aż w końcu zmęczona całym dniem zasnęłam.
_________________________________________________________________________________
Wiem beznadzieja!:D
Dodałam ankietę , ale ostatnio blogger ma chyba jakąś awarię, więc o odpowiedź proszę w komentarzu:D
To dla mnie bardzo ważne, bo nie wiem czy ktoś to czyta.
